من از یک شکست عاشقانه می آیم.

بگذار همه برای این اعتراف تلخ سرزنشم کنند.

سرزنش هایشان را خواهم پذیرفت و به بهانه تولد حقایق غم انگیزی که درد را به درد می آورد

و آتش را میسوزاند.

شکست نه برای پنهان کردن است و نه بهانه پنهان شدن.

آری من شکست خویش را از بلندای بلندترین قله ها و با صدایی هر چه محزون تر به محزونیه

آواز نی لبک چوپان پهن دشت بی انتهای تنهایی فریاد خواهم زد.

می گویند از طلوع صبح بنویس و نیز از آفتاب و من چگونه از خورشید بنویسم زمانی که باران غم

هجران تو پی در پی بر پنجره چشمانم میزند.

پس از آن روز جدایی و فراق به دل بی قرار و بی چاره خود گفتم که (باید نقش شکستی تلخ و تیره

را در خاطرات سپید خود با رنجی تیره تر آذین کند)

صادق